Ik houd van het leven! Van de gekke wendingen die het kan nemen, van de onverwachte dingen die erin gebeuren. Van de mensen die ze mijn pad laat kruisen, van de talenten die ze me heeft meegegeven. Maar ook van de uitdagingen die ze me voor de voeten werpt, van de gemene trucjes die ze soms met me uit lijkt te halen. Van dat alles, de pieken en de dalen, houd ik enorm!
Dat is niet altijd zo geweest. Lange tijd vond ik het leven eigenlijk helemaal niet zo leuk. Ik deed wel allerlei leuke, spannende en interessante dingen. Reisde de wereld over, had boeiend werk waarmee ik de wereld een beetje mooier maakte, deed van alles om mezelf te ontwikkelen. Maar altijd bleef er iets knagen. Had ik het gevoel dat er iets niet klopte, dat dit het niet kon zijn. Dus ging ik, onbewust, nog harder werken, nog meer goede doelen nastreven, meer dingen beleven, meer mensen leren kennen. Alles omdat ik dacht dat ik daarin plezier en voldoening zou vinden. Uiteindelijk rende ik zo hard, dat ik onderuit ging en maandenlang thuis zat zonder een druppeltje energie. De tank was leeg, de koek was op. Helemaal op.
Terugkijkend werd het dieptepunt uit mijn leven uiteindelijk een van de hoogtepunten. Niet dat ik ervan genoot om volledig futloos te zijn, niet te slapen, alleen maar te malen en te huilen om alles en niks. Vreselijk was het. Maar iets in mij wist vanaf de eerste dag… dit gaat me helpen. Dit is mijn redding. Ik gooide het roer om, zocht mensen om me heen die me hielpen om een nieuwe versie van mezelf te ontdekken. Hoeveel ik ook over de wereld heb gereisd, het was de reis naar binnen die mijn leven heeft veranderd. Ik leerde mezelf kennen en, nog veel belangrijker, ik leerde mezelf leuk vinden. Ik ontdekte dat ik vriendelijk kon zijn voor mezelf, en dat ik dat jaren niet had gedaan. Ik ontdekte wat ik leuk en niet leuk vind, en dat ik jaren teveel van de dingen had gedaan waar ik eigenlijk niet blij van word. En ik leerde wat echte ontspanning is en dat dat voor mij de sleutel is voor een fijn, vol en vervullend leven. Ik ontwikkelde het lef om de dingen te gaan doen waar ik echt blij van word, die echt passen bij wie ik ben en me dus energie geven in plaats van me uit te putten. Het motto ‘Wees bang en doe het toch’ maakte ik me steeds meer eigen en bracht me meer dan ik ooit had kunnen denken.
Van een altijd rennend, vliegend, opgejaagd en best wel ongelukkig mens die veel tijd in haar hoofd doorbracht, werd ik een rustig, tevreden gevoelsmens die nog steeds veel onderneemt en hard kan werken voor de dingen die ze belangrijk vind, maar die ook eindeloos kan genieten van een ochtend in pyjama zonder plan. Ik houd van yoga, van meditatie, van wandelen in bos en bergen, van bepakt en bezakt op de fiets stappen en samen met mijn gezin nieuwe landschappen ontdekken en als ik de kans krijg, verslind ik romans en boeken over persoonlijke groei. Al deze dingen brengen me terug naar mezelf en geven me de energie die ik nodig heb om de wereld een beetje mooier te maken. Want mijn idealisme, dat verlies ik nooit.
Nu ik de weg naar binnen ken en weet wat er nodig is om een tevreden, vervullend en eindeloos inspirerend leven te leiden, wil ik dat niet voor mezelf houden. Ik zie om me heen veel te veel mensen die heel hard werken, heel hard rennen, die doelen nastreven waar ze eigenlijk niet blij van worden, die worden geleefd door to do lijstjes in plaats van door wat ze diep van binnen willen. En dat vind ik zo zonde. Want stuk voor stuk zijn dat allemaal prachtige mensen met een enorm potentieel die zich moe werken, moe denken en vooral heel lief zijn voor hun omgeving maar nooit echt voor zichzelf. Deze mensen, die last hebben van hun eigen hoofd, van hun eigen denken, die neem ik graag een tijdje mee op ontdekkingsreis. De reis naar binnen. De reis die hun leven voor altijd zal veranderen van continu je best doen naar kunnen genieten van alles wat het leven je geeft. Zodat ze eindelijk echt gaan leven.
Die reis naar binnen en de energie en het geluk dat het oplevert, wens ik iedereen toe. En hoewel het een serieuze zaak is, pakken we het niet alleen maar bloedserieus aan. Want serieus, dat ben je al lang genoeg geweest. Mijn begeleiding is speels en los, zacht maar prikkelend, diep en toch luchtig, down-to-earth en vanuit een heldere intuïtie. En met een hart zo groot als de wereld. Ik laat je volledig in je eigen tempo lopen, niet sneller en niet langzamer dan je kunt. En ik zal niet degene zijn die jou niet accepteert zoals je bent. Dat kun je zelf helaas al meer dan goed genoeg.
Ik begeleid mensen op een zachte, liefdevolle manier en heb daarbij altijd een spiegel in mijn hand. Want om echt tot verandering te komen, moet je jezelf af en toe even flink aankijken. Moet je durven zeggen: oei… zo doe ik dat. En als je maar lang genoeg in die spiegel kijkt, dan verandert het vanzelf. Echt. Zo ging het bij mij en zo gaat het bij iedereen die het lef heeft om zichzelf aan te kijken. Dan kom je erachter dat het er niet om gaat om een beter, mooier mens te worden. Maar dat het erom gaat jezelf te leren kennen en volledig te omarmen. Dat je alles van jezelf accepteert en zegt: ja, zo zit ik in elkaar. Pas dan kan er echt iets veranderen en dat gaat dan vaak vanzelf.